Dün bütün gün, nereye baksam, karaya vuran çocukları, gördüm. Nasıl bir işlemişse içimize o acı, gece rüyalarıma bile girdi. Sadece ben değil, bir çok kişi aynı acıyı hissetti. Hatta hissetmekten de öte, hepimiz aynı acıyı yaşadık adeta. Herkes, suskun ve seyirci kalanların da, bu cinayete ortak olduğu konusunda hem fikir oldu. “suskun kalmayalım ama ne yapalım?” diye soranlar, “yapılacak bir şeyler vardır mutlaka” diye, isyan edenler oldu. Analar, babalar, hatta sevgili Oshan Sabırlı gibi, baba ya da anne olmadan, bu acıyı derinden hissedip, çare arayanlar oldu. Peki çare ne? Bu vahşete “dur” demek için ne yapabiliriz? Normal, demokratik, bir ülkede yaşıyor olsaydık, hiç kimse böyle sorular sormazdı. Sokağa çıkıp, tepkisini dile getirirdi; sorumlular da, bu konuda gerekli girişimleri başlatırdı. Halkın tepkisi, siyasilere; siyasilerin tepkisi de, uluslar arası siyasete taşınırdı. Ama ne yazık ki; demokrasinin tam anlamıyla yaşandığı ülkelerde, bu vahşete, tepki yok; bizim gibi geri kalmış ülkelerde de, tepki var ama tepkiyi, etkiye dönüştürecek demokrasi yok, siyasi irade yok. Ancak, düşünüyorum da, hepimiz bu vahşetin durmasını canı gönülden istiyor olsak da, durdurmak için bir şeyler yapma isteğimiz ne kadar? Feryadımız, saman alevi gibi, sadece içimizdeki acı geçene kadar mı? Mesela, o yavrucaklar, ölmemiş olsalardı ve onları getiren tekne onları Kıbrıs’a çıkarsaydı, yine aynı duyarlılıkla kucaklayacak mıydık, bu mültecileri? Gelişlerinden rahatsız olup, fazlalık olarak görmeyecek miydik? Eskiden olsa, kucaklayıp, ekmeğimizi, aşımızı bölüşecektik ama bu günün koşullarında, fazlalık görecektik. Çünkü, bizi yönetenler(!), aşımızı, işimizi elimizden alıp; bizi öylesine bir çaresizliğe hapsettiler ki; Öylesine adaletsiz davranıp, güçlüyü daha güçlü yapıp, haksızı beslediler ki; içimizdeki paylaşma duygusu yok oldu. Herkes, doğal olarak, kendi çocuğunun geleceğini düşünür oldu. Zira, hiç kimse artık, çocuğunun geleceğini, bu ülkede göremiyor. O yüzden de, yüreği, ekmeğini paylaşmak istese de, omuzları bu yükü kaldıramıyor. Ama yaşatılanlar, halkın içindeki paylaşma duygusunu öldürse de, içindeki insani duygular, hala capcanlı. Hala daha, bu halk, vahşetin acılarını yüreğinde hissedebiliyor. Buna güvenerek susmamak gerek diyorum. Sivil Toplum Örgütleri ve siyasiler, bu işe öncülük etmese de, Sonucun ne olacağına bakmadan, bu vahşete neden olanların yüzüne, haykırmak gerek. Ama bir kişi. Ama bin kişi. Sonuçta herkes, bir vicdan taşıyor ve onunla yüzleşecek.
Ama bir kişi; Ama bin kişi….
- 17:07 - Basketbol'da Ahmet Karaoğlan istifasını geri aldı!
- 15:06 - KKTC’de İkamet İzinleri Olmayan 3 Kişi Tutuklandı
- 14:56 - Lapta’da Komşusunun Evinin Camlarını Kıran Şahıs Tutuklandı
- 14:45 - Ercan Havalimanı’nda Sahte Kimlikle Yurt Dışına Çıkmaya Çalıştı
- 14:38 - Alkollü Sürücü Gazimağusa-Karpaz Yolunda Kaza Yaptı
- 14:27 - Girne’de Araç Yangını: İtfaiye Ekipleri Müdahale Etti
- 14:24 - Alayköy’de Gece Kulübüne Silahlı Saldırı: 3 Kişi Gözaltında
- 14:03 - Gazimağusa ve Beylerbeyi’nde Ani Ölümler
- 13:36 - Nöroloji Uzmanı Dr. Özarslan: 'Alzheimer kader değil'
- 13:29 - Selma Eylem: Okullarda artan şiddet ve zorbalık endişe veriyor
- 13:19 - Necati Taşkın’daki basketbol maçları ertelendi
- 13:06 - DAÜ Halkla İlişkiler ve Reklamcılık Bölümü Öğrencilerinden Dünya Çocuk Hakları Günü’ne Özel Etkinlik
- 13:04 - Bakanlık açıkladı: Beklenen ödeme yapıldı
- 12:55 - Güney Kıbrıs’ta anketlere göre pahalılık en büyük sorun
- 12:54 - Hristodulidis: Silahlanma programımız güçlenmeye devam edecek
- Atatürk'ün ilk kez yayınlanan fotoğrafları
- Atatürk’ün az bilinen fotoğrafları
- Beş bin yıllık problem: İyi karpuz nasıl seçilir
- Karpuz kilo yapar mı?
12345678
Tüm Hakları Saklıdır © 2014 Detay Kıbrıs | İzinsiz ve kaynak gösterilmeden yayınlanamaz.
Tel : +90 392 444 79 79 - +90 533 851 38 51 Faks : haber@detaykibris.com
Tel : +90 392 444 79 79 - +90 533 851 38 51 Faks : haber@detaykibris.com
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.