Farklı bir havası vardır dini bayramların.
Özellikle çocuklar için.
Bayrama özel alınan kıyafetler, ayakkabılar, evdeki tatlı telaş,özenle hazırlanan yemekler, tatlılar, bayram ziyaretleri, harçlıklar falan.
Oldukça önemli yer tutan anılardandır hayatlarımızda.
Hep böyle kalmıyor tabi.
Büyüdükçe farkılaşıyor insan.
Önem verdiklerimiz değişebiliyor.
Önceliklerimiz farklılaşabiliyor.
Yaşadığımız bayramlarda kucaklaştıklarımız artık hayatta olmuyor.
Bayramlara duyulan hiç bitmeyecek sandığımız o heyecan günlük yaşamın yükü altında zamanla azalıyor.
Önemini yitiriyor.
Kunturacı Mehmet dayı vardı Mağusa’da.
Kel Mehmet de derlerdi ona.
Allah rahmet eylesin öleli çok oldu.
Sur içinde küçük bir ayakkabı dükkanı vardı Mehmet dayının.
Ayakkabılarımızı rahmetli babam hep oradan alırdı bize.
Hiç sektirmezdi bayramları.
Kıyafetleri terzi Nihattan.
Nihat abi de şimdi ebediyette.
Nihat abi rahmetli babamın birlikte Mağusa Türk Gücü’nde uzun yıllar futbol oynadığı değerli bir arkadaşıydı da aynı zamanda.
Sürekli şakalaşıp durduklarını hatırlıyorum.
Sonra bakkal İsmet’e geçilirdi.
Evin bayrama özel ihtiyaçları alınırdı oradan.
Ardından bandabuliyaya uğrardık babamla.
Kasap Hasan’dan etimizi, arnayilli Mehmet dayıdan sebzemizi alırdık.
Tatlıcı İrfan’a uğramayı ihmal etmezdik.
Bayramlık tatlılarımızı alırdık.
Yaza denk gelmişse bayram, İrfan dayının o muhteşem dondurmasından yerdik birlikte.
Eve dönüş yolunda arap Salih’in kahvesinde bir soluklanırdık.
Bayram sabahları babam evde olmazdı.
Sabah sabah kalkar görev yaptığı polis karakoluna ve/ veyahut müdürlüğüne gider görevdeki arkadaşları ile bayramlaşırdı.
Arada bir bayram namazını kılmak için camiye gittiğini de söyler annem.
Hoş bir kaç defa beni de götürdüğünü hatırlarım.
Ama bu sürekli olmuyordu bizim evde.
Zaten babamın çalışmadığı bayramlar da çok azdı.
Genelde görevde olurdu.
Bayramların benim için en güzel yanlarından bir tanesi de köyde yaşayan amcalarımı bu vesile ile görecek olmamdı.
O zaman ulaşım şimdiki gibi kolay değildi tabi.
Dolayısı ile öyle sık sık görüşme imkanımız da pek olmuyordu amcamlarla.
Mağusa’daki aile eş dost bbayramlaşmalarından sonra yola koyuluyorduk köye gitmek için.
Köyde de ayrı bir heyecan olduğunu oraya varınca anlıyordum.
Yanan mangallardan, yapılan el makarınalarından, fırına salınan çöreklerden, peksemetlerden,gatmerlerden..
Özlüyorum tabi şimdi o günleri.
Keşke daha doyasıya yaşasaydım dediğim de oluyor.
Ama bilemiyor ki insan o yaşlarda herşeyin bir film şeridinden ibaret olduğunu.
Gelip geçtiğini ve asla bir daha geriye dönem şansı olmayacağını.
Nitekim olmuyor da.
Her bayramda elini öpmenin çok büyük bir manevi huzur getirdiği aile büyüklerim yok mesela artık.
Babam yok, amcamın biri yok, dedelerim, ninelerim yok.
O mübarek ellerini öptüğüm değer verdiğim birçok yakınım artık benim bayramlarımda yok.
Allah uzun ömürler versin bir anam kaldı bizimle.
Evlatlarım var çok şükür.
Yüzlerine bakınca onlarla ayrı ayrı gurur duyduğum.
Gerçek dostlarım var.
Her koşulda dost kalmayı başarabildiğimiz.
Sevinçleri hüzünleri paylaşabildiğimiz can dostlarım.
Ve bugün yine o bayramlardan birisi yaşanıyor.
Umarım o eski heyecanların olduğu bayramlardan olsun bu da.
Kimsenin nerede o eski bayramlar diyemeyeceği bayramlardan.
Kazasız belasız sevdiklerinizle huzurlu mutlu bir bayram geçirmenizi diliyorum.
Herkese iyi bayramlar.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.