Bir mutluluk ve bir mutsuzluk

Hafta sonu mutlu bir buluşma için İstanbul’daydım. Tanışmamızın üzerinden tam Elli yıl geçmiş. Yani Elli yıl önce gencecik insanlar olarak ayni fakülteye başlamış ve oradan mezun olmuş, neredeyse hepimiz 70’ine merdiven dayamış arkadaşlar bir araya gelerek eski günleri yâd etik.

Birçok anılarımızı canlandırdık, güldük eğlendik ve gelecekte yeniden toplanma planları yaptık.

‘’Biz dört arkadaştık üçümüz bir araya geldik ve fakültemizin yakınında Adanalı Yaşar usta’nın mekânına elimizde bir damacana şarap ile dalıp, mekânı kapatıp Yaşar usta ile birlikte hem şarabı hem de mekânda ne varsa yediğimizi anımsadık eğlendik.’’

Yıllar geçti böyle bir gün yaşadığımız için katılan arkadaşlara teşekkür ederim.

Bu mutluluğu yaşamamın yanında çok çok üzüldüğüm bir şeyler de yaşadım.

Neredeyse tüm bindiğim taksilerde Kıbrıslı olduğumu öğrenen her sürücü bana iki soru yöneltti.

1-      Oraya hangi yıl gittiniz?

2-      Kıbrıslılar Türkiyelileri neden sevmiyor?

İlk sorunun cevabı oranın yerlisiyim olursa ikinci soru biraz değiştirilerek de sorulur.’’ Neden siz Türkiyelileri sevmiyorsunuz?

Üstelik bu soru size arada sohbet ilerlemeden pat diye soruluyor. Belli ki adam bu konuda dolu.

Benim ve diğer Kıbrıslın insanımızın bu soruya muhatap olmaları neden?

En büyük cevabı 1974’den sonra Kıbrıs’a gelip yerleşen kesimin gerek buraya gelen Türkiyelilere yaptığı şikâyet veya kendilerinin Türkiye’ye gittiklerinde yaptıkları şikâyetler.

Her iki durum da nerdeyse sonuçta yankı yaparak yayılmış oralarda. Neredeyse efsane gibi.

Bu durumu yaratacak Kıbrıslılar bu durumu yaratacak ne yapmışız bu insanlarımıza?

Bu gün Kıbrıs’ta oturdukları evleri,Edindikleri bahçe ve tarlaları,İş yerlerini onlara para ile mi satmışız.?

Ellerinde taşıdıkları KKTC kimlikleri için onlardan bir şey mi talep etmişiz?

Devlete memur istihdamı yapılırken kendilerini dışlamış mıyız?

Okullarımızda onlara ikinci sınıf vatandaş muamelesi mi yapmışız?

KKTC’deki sermayenin Türkiyeli sermayeye dönüşmesinden mi şikâyet edip yollara çıkıp onlar aleyhine propaganda yapmışız?

Çit uyruklarını halen taşımalarına rağmen onlara uyruk tercihi yapmak için yasa mı çıkartmışız? Son referandumda KKTC’nin her yanı ‘’EVET’’pankartları ile donatılmış, Kürsüler kurularak ‘’EVET’’ propagandası yapılırken isyan mı etmişiz.

YDP’si kurulurken ve ilk açıklamasında ‘’Bize verilmeyen haklarımızı almak için mücadele edeceğiz’’diyerek açtığı çıktığı yolda bir araya gelenler acaba Kıbrıslı Türkleri Türkiye indinde gittikleri yerde karalayan insanlardan mı oluşmaktadır.

Böylesi haksız saldırıları Kıbrıs Türkü hak etmemiştir. Bu anti propagandayı yapanlar ve benim ülkemde yaşayarak beni kötüleyen insanların bunu yapmalarına gerek yok.

Bazıları Kıbrıs’ta kendilerine verilen evi da bahçeyi da tarlayı da iş yerini da milyon dolarlara satıp Türkiye’ye zengin dönmüşlerdir.

Bu kötü propagandayı yapan ve Kıbrıslıyı düşman gören bu zihniyetteki kişilerin da bizi deccal etmeye hakkı yok. Verdiklerimizi satarak zengin olup geldikleri yere dönebilirler.

Kırk üç yıldır kendi ülkemde başta Güvenlik Kuvvetleri Komutanı, Sivil Savunma komutanı, Merkez Bankası Müdürü Kıbrıslı Türk olamıyorsa ve de Anayasamızın geçici 10.ncu maddesi ile ülke Güvenlik Kuvvetleri Komutanınca yürütülüyorsa ve de bu maddenin değişmesi bile teklif edilemiyorsa biz de Türkiyelileri sevmiyorsak, isyan da etmiyorsak demek ki sizlerden nefret etmeyecek kadar sizleri seviyoruz.Fakat siz bizden nefret ettiğiniz için yüzümüze değil gittiğiniz yerde bizi karalıyorsunuz..

Bunu yapacağınıza gidin bizi beğenenler ile biz yaşama devam ederiz..