Uzun zamandır, Dipkarpaz köyü ve civarında bulunan bir çok köyün sorunlarını dile getirmeye çalışıyorum. Ama bir konu vardı ki, uzun zamandır beni oldukça rahatsız etmeye başladı.
Bu rahatsızlık, zamanla vicdanımı sızlatmaya ve bana ayrı bir üzüntü vermeye başladı. Bir şeyler yapmam gerekirdi, durarak bu konuya çözüm bulunmayacağı kesindi. Çünkü alıştık artık devletin yapması gerekenleri kendi öz kaynak ve çabalarımızla yapmaya.
Dipkarpaz ve Kaleburnu köyünde yaşayan, farklı yaşlarda engelli kardeşlerim var. Hiç bir eğitim ve ailenin yaptığı dışında bakım almadan, tamamen ailelerin üzerine bırakılmış kardeşlerim bunlar. Bu durum ne kabul edilecek bir olaydır , ne dayanılacak bir sorundur.
Engelli kardeşlerimin, eğitim alarak neleri başardığını hepimiz çok iyi biliyoruz. Bu insanlara sahip çıkılırsa, toplumun ayırt etmeksizin bir ferdi olacağı da örneklerle kanıtlanmıştır.
Ama gel gör ki, burası Dipkarpaz!!!
Burada normal insana değer yokken, bizlerden daha çok eğitime, ilgiye, bakıma ihtiyacı olan engelli kardeşlerime değer hiç verilmiyor. Bırak değer vermeyi var olduklarından bile haberleri yok.
Bu konuyu bölgede bu işlere gönül vermiş ve yardıma koşmaya hazır , millet vekili abim Biray Hamzaoğulları, İskele Belediye Başkanım Hasan Sadıkoğlu, Dipkarpaz Belediyesi Başkanım Suphi Coşkun, Ctp Genel Başkanı Tufan Hocam gibi, daha adını zikredemediğim abilerime ilettim. Hepsinin cevabı ve tavrı oldukça açık ve net. Ne gerekiyorsa yapalım! oldu.
Bu tavır sonrası artık üzerimize düşen, bu evleri gezmek ve tüm envanteri elimize almak olacaktı. Nitekim, özel bir okul devreye sokuldu ve evleri gezip envanterini aldığımız engelli kardeşlerimizin nelere ihtiyacı oldukları ortaya çıkacak.
Bu işin güzel tarafı...
Bir de yıllardır birlikte yaşadığım kardeşlerimin, içleri yakan hayat hikayeleri ve itilmişlikleri gün yüzüne çıktı. Anlatılanları duydukça, kendimden utandım. Bu insanların dertlerine ortak olmadığım ve yardım edemediğim için üzüntü duydum. Bu bambaşka bir duygu...
Yazıklar olsun ki, bu kardeşlerimizle ilgilenen ve destek veren bir devlet yok. Bu insanlar, çocuklarını özel eğitim merkezine götürecek maddi güce sahip değil. Çocuklarına tekerlekli sandalye dahi alacak imkanları ve yol gösterenleri yok.
Ben utandım, üzüldüm, içim el vermedi. Ve Allah ömür verdikçe bu kardeşlerime ne gerekiyorsa yapacam. Bu, hepimizin ortak sorunu aslında. Fakat ne yazık ki, bu insanlara asıl engeli koyan bizleriz.
Durmadık, elimizden geldiği kadar 1 günde bir kaç eksiği giderdik ve gidermeye devam edeceğiz. İnşallah, eğitim almaları içinde ne gerekiyorsa yapılacak. Ben bunada inanıyorum. Tüm vicdansızlara rağmen bu işler için yüreğini ortaya koyacak kişiler var.
Umarım, bu bir alevin ilk ateşi olur...
Bir mum, bazen koskoca bir alanı ışıtabilir. Ben buna inananlardanım.
Güneşin Doğduğu Yerden, Herkese Selam Olsun.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.