Gök Kuşağının Siyah Rengi…

Sözün bittiği yer neresidir? Şehit cenazesinin başında boynu bükük, yere bakan üzgün yüzler… Ve kendini yerde yere vuran, ağıt yakan ananın yürek parçalayan feryatları… Susanlar, Çaresizler, Umutsuzlar, Yılgınlar… Hepsinin söylediği o anlamsız, o yetersiz cümle… “ – Sözün bittiği yerdeyiz!” Söyleneceklerin tümü söylendi mi ki, “söz bitti…” Benim bildiğim, sözün bittiği yerde barış biter, kavga başlar! Hodri meydan! Samuraylar ortaya atılır, kılıçlar çekilir; nefesi, ensesi güçlü olan son sözü söyler! Sözün bittiği yere gelindiyse eğer… Ve mücadele başlamışsa, Fıtratta aman dilenmek, pişmanlık duymak, teslim olmak yoktur… Sonrası mı? Ya herru, ya merru… Yani, ya istiklal ya ölüm! İşte sözün bittiği yerden sonra başlayan çizgi ne yeşildir, ne de kırmızı… Ne sarıdır, ne de mordur! Gök kuşağı renklerinde olmayan tek renk… Yok oluşun, bitişin, tükenişin rengi… Ölüm kurdelesinin rengi niçin ak değil? Karadır, siyahtır, alacadır belki… *** Etkin ve yetkin bir yurttaş konuşuyor… “ – Sözün bittiği yerdeyiz, bundan sonra grev başlar!” Başlar da nasıl biter a cancağızım? Emek veren, alın teri döken, başkalarının yaşaması için, kendi yaşamını riske eden… Vemükafatı, kendini bilmezlerin attığı yumruk ve sövgü olan beyaz önlüklüler, sözün bittiği yerden sonra, haklarını alabilecekler mi? Yoksa birkaç gün sonra, bir son söz daha söylemek için başa mı dönülecek? Bu güne kadar olduğu gibi… Hiçbir zaman söylenmeyecek bir son söz kalacak hatıratınızda… *** Kısacası, özetle bizdeki hayatın gerçeği şu… Sepette ne taşındığı belli değil! Maksat dostlar alış verişte görsün ise… Hiçbir dava bu yöntemle kazanılmaz! Söylendiği gibi bıçak kemiğe dayandıysa ve kemik kesiliyorsa… Ve herkes, halka en iyi hizmetin verilmesinde samimi ise… Tam gün çalışma oy birliği ile kabul ediliyorsa, sorunların yüzde doksanı çözüldü demektir! En zor şey nedir biliyor musunuz? Gerici, çıkarcı, bencil alışkanlıklardan vazgeçebilmek! Değişim ondan sonra başlar…