Solukrenklifotoğraflardakaldıkişte…
Kusursuzsandığımızdostluğunriyası
Çevremizkalabalıklaşıncayüzevurdu
Perdekapandı.
Şimdi ne kadardibevurursak
Suçlulukduygusundan o kadarkurtulur
Ne kadarazaptaolursak
Günahlarımızdan o kadararınırızbelki.
Katlanılırdıbirzamanlar
Ayniyoldakesişengurbetimiz
Hadişimdigüvensizliğinşerefine
Boşalsındolsunkadehlerimiz
Nerdenbaksak o maziye,
Gelincikyaprağıgibikırılıyorkalplerimiz.
Koyubirhüznedönmüşsehatırlayışlar
Vazgeçmekzamanıdırartıkaldanışlardan. (*)
Hayat denilen yolculukta çok insan tanırız. Arkadaş, dost, sevgili.. Bunların bir kısmı geçen yıllara yenilir, hayatımızdan silinir. Bazen ayni mekânı, ayni zamanı paylaşmak, görüşmek bile bir insanı unutturmamaya yeterli değildir. Buna karşılık aylar, yıllar boyunca görmemek ve konuşmamak da bir insanı unutmaya sebep değildir. Unutmak; yolların, yılların araya girmesinden çok yüreklerin birbirine duygusuzluğu; unutmamaksa karşılıklı sadakati ve vefasıdır.. Her gün gördüklerimizin bazılarına yüreğimizin kılı kıpırdamazken yıllar önceki gerçek bir dostumuza, arkadaşımıza, komşumuza hep yer verişimizdir hayatımızda ve hatırlayışlarımızda. Yüreğimizin unutmadığı kaç kişi vardır hayatımızda? Kaç kişiyi görünce yüreğimiz dalgalanır, içimiz sıcacık olur? İşte unutulmayanlar onlardır. Yürek kendine göre bir ayıklama yapar; bazılarını yıllara, yollara meydan okuyarak koynunda bugünlere, hatta yarınlara taşır, bazılarının da kaydını bile yapmaz. Yüreğimizde misafir etmediğimiz kişiler ve anılar, belleğimizden de silinmeye mahkûmdurlar.
Güne yıllardır görmediğim, sesini bile duymadığım, eski bir arkadaşımın telefonuyla başlamakbeni tam da sevindirecekken ne yazık ki hayal sukutuna uğrattı. Yıllar sonra beni özleyip aradığını sanmıştım. Oysa o, bir konuda yardımımı istemek için aramış. Olabilirdi.. Bir maksatla da arayabilirdi ama gerek ses tonu gerekse konuşma tarzı, onun yıllar önce çok yakın bir dostum olduğuna bin şahit isteyecek kadar uzak ve yabancıydı. Oysa zaman ve mesafelere rağmen ben onu her zaman kendime yakın bulmuş, anılarımda her zaman yer vermiş, zaman zaman da aramıştım.Böylesi soğuk ve yabancı bir arayış, esasen toplum olarak her gün çeşitli sebeplerle uğradığımız hayal kırıklıklarına ayrı bir çentik daha attı, güne damgasını vurdu. Arkadaşlığın, dostluğun ne olduğunu, kimin gerçek kimin sahte dost olduğunu yeniden irdelemek gereği duyurdu.
Zamanakıpgiderken ne yazıkkidostlarımız dahayatımızdanyaprakmisalisavrulupgidiyorlar. Bu yüzden her günbirazdahaeksildiğimizihissediyoruzkibu da acıveriyor; nerede o eskidostluklardedirtiyor. Çevremizde dost bildiğimiz o kadarçokinsanvarki, hangilerigerçek, hangilerisahtehattahangileridüşmanayırdınavaramıyoruz. Zamanveşartlar ne yazıkki her şeyiolduğugibidostlukkavramını da değiştirebiliyor; onungerçekanlamınıniçiniboşaltabiliyor.Oysa dost olmak, dost kalmakvedostçayaşamakinsanınyaşarkenedinebileceği en büyükservettir. Dost, her şarttakendiniaşarakgeçmişevegeleceğedeğervererekhayattayeredinebilmesanatıdır. Dost demek;alınmadan, kırılmadan, gücenmedengöğüsgerebilmek,gerektiğindeyüreğinidostunasiperedebilmektir. Her zamanyanındaolan, sanadestekveren, bahanelerüretmeyen, kendiniyenileyen, yenilikleripaylaşan, öğrendikleriniöğreten, seningöremediklerini, düşünemedikleriniçekinmedensöyleyebilendir. O, gölgesindegüvenvehuzuriçindeoturabileceğinağaç; yüreğindekardeşbileceğin, cinsiyetgözetmeden art niyetsizgüvenebileceğindir..
Dost, paylaşmasanatını en iyiuygulayanbirsanatçı, her yerdeveortamdasenisavunanvearkadankonuşturmayan, sırtınıdayadığınbirçınardır. Bu yüzdentanıdığımız her insana dost diyemeyiz. Gerçek dost, sevinci de, acıyı da paylaşacakkadar; kendiiçindüşündüğügüzellikleri size de yakıştıracakkadarbencilliktenuzakvepaylaşımcıdır. İçinizdengeldiğigibidüşünceveduygularınızıçekinmedenbirbirinizesöyleyebileceğinizdir dost. Çünküdostluk her şeydenönceruhlarınbirbirinitanımasıylakurulanbirbağdır. Dostluk,yalanlarlaörülmüş, sözcüklerlesüslenmişsamimiyetdeğildir.Birinsanainanarakgüvenmektir.Onunsırrınıkendisırrın, acısınıkendiacınbilmektir. Kendin içinistediğinionuniçin de istemektir. Senigünahınlasevabınla, doğruveyanlışınla seven veolduğungibikabuletmektirdostluk..
Bazen yanılır, yanlış insanları dost sanırız. Sonunda da hayal kırıklığı yaşar; o insanı gerçek yüzü ile nasıl tanıyamadım diye kendimize kızar, hayıflanır, hayatımızdan silmek ister, anılarımızda bile yer vermek istemeyiz.Bazen uzak bildiklerimizin aslında bize daha yakın, yakın bildiklerimizin de uzak olduğunun farkına varırız.Hani derler ya “dost acı günde belli olur” diye.. Öyle zamanlarımızda dostluğuna inandıklarımızı yanımızda görmezken uzak bildiklerimiz etrafımızda pervane olur. O zaman hangisinin dost hangisinin yabancı olduğunu sorgulamaya başlarız.Gerçek dostluk yalandan, iki yüzlülükten, sahtelikten uzak; samimiyetin, paylaşımın ve doğallığın olduğu karakterlerde barınabilir ancak. Karakterine yalan alışkanlığı bulaşmış, yüzüne yalan tebessümlerin yerleştiği birinden ancak dost görünümlü düşmanlar edinilir.
Günümüzdedostluklarınçoğu, ne yazıkkiçıkarilişkisinedönüştü. Her şeyinyozlaştığıgibidostlukların da yozlaştığınıbilerekhalâhayatımızdaolan, inandığımızbirkaçdostumuzunkıymetinibilelimdiyorumveyazımıkimeaitolduğunubilmediğimbircümleilebitiriyorum
“Sevgindeölçülüoleygönül, sevdiğindüşmanınolabilirbirgün, düşmanlıktasertolmaeygönül, düşmanındostunolabilirbirgün.”
(*) “BirYazGecesiİnfiali”adlışiirimden
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.