Kış geldi…

Soğuk kış günlerinde kafilelerle geçen kuşlar!.

Neler saklı kanat altlarınızda

Düşürmekten korkmaz mısınız umutlarınızı

Ulaşmaya çalışırken sıcak diyarlara?

Birbirine dokunan kol misali kanatlarınız

İnce bir muhabbetin ifadesi mi ne

Ve yanı başımdaki tüy yumağının belli belirsiz dokunuşları

Neleri çağrıştırıyor bu soğuk kış akşamında.

Gün batımları nedense efkârlı oluyor ne kadar güçlü olsan da

Bir hatırlayış, geçmişe bir dokunuşla kanar yüreğin

Bir şeyler süzülür yanaklarından habersizce.

Üşüyen manolya şahidimdir

Her akşamüstü efkâr basıyor içimi ona her bakışımda

Özlüyorum!..

Bilmediğim bir özlem değil bu

Çok aşina, çok tanıdık

Ama artık imgesini yitirmiş.

Dışarısı bembeyaz

Kar yağıyor içime

Üşüyorum… (H.İ)

Kış nihayet kendini gösterdi. Dışarıdan, kulakları zorlayan gök gürültüleri eşliğinde yağan

sağanak yağmurun sesi geliyor. İri damlalar çatıları, camları dövüyor. Yılın ilk yağmurları

nedense şiddetli oluyor. Ağaçlar şiddetli rüzgârın ritmine uyarak savrulurken doğa, bu ani

baskının şaşkınlığı eşliğinde hasretle beklediği suya kavuşmanın sevincini yaşıyor.

Bugün adadaki son gelişmelerden bahsetmek gelmiyor içimden. Esasen o tip yazılar

yazmayı da pek sevmem. Yine de küçükten büyüğe herkesin gündeminde olan konulara

doğal olarak kayıtsız kalmak da mümkün olmuyor. Adanın her zaman baki olan, kafa yoran,

bezdiren malum meseleleri, siyaset ve seçim konuları, kırk seneyi aşkın bir zamandır

oturdukları koltuktan kalkmamaya, kendilerinden başka kimseye o fırsatı vermemeye

azmetmiş ve bunun için meşru- gayrimeşru her fırsatı kullananlardan, hele bir de koltuk

sevdası yüzünden onurunu ( eğer varsa) yerle bir eden ve seçim öncesi bir koltuktan ümidini

kesip diğerine oturmaya perende alanların mide bulandırıcı davranışlarından bahsetmeye ne

elim ne dilim varmıyor bugün.

Bugün yağmur yağıyor. Yağan bu yağmur sele dönse, kirli sokakları temizlediği gibi

kurumaktan çöle dönen, çamurlaşan vicdanları da yıkayıp temizlese diyorum. Mümkün

mü?.. Sanmıyorum…

*****

Yağmur ve kış!.. Ne güzel iki kelime!.. Birkaç gün sonra nergis soğanları çatlayıp beyaz

gülüşlerle topraktan fışkıracak, yabani siklamenler arz-ı endam edecek ve kısacık ömürleriyle

mevsime bir güzellik daha katacak. Şimdi sabırsızlıkla onları bekliyorum.

Dünyadaki en güzel seslerden biri belki de yağmur sesi… Hele uzun zaman ona hasret

kalınmışsa... Uzun bir geceden sonra sabırsızlıkla beklenen sabahın ilk ışıklarına bir de

yağmurun o mistik sesi eklenmişse…

Oldum olası günün yavaş yavaş ağarışını, gecenin bin bir düşüncesinden sonra tan vaktiyle

müjdelenen sabahı karşılamayı severim; hele yağmurla gelen sabahları... Bu yüzden evin

bütün pencerelerini ardına kadar açtım. Her yanı ıslak toprak kokusu doldurdu. Bu koku

bazen beni öyle yerlere, öyle zamanlara götürür ki… İlle de çocukluğuma… Bu koku ile

belleğimde iz bırakmış ama hayal meyal hatırladığım eskilere ait bir anıyı netleştirecekmişim

gibi heyecanlanırım. İçimi sıcacık duygularla dolduran o anlık duygunun devamını

yakalamaya çalışırım gözlerimi kapayarak ama o, uçucu toprak kokusu gibi, yakalamama

ramak kala uçar gider... Belki de uçup gitmesidir onu beklenen kılan; hatırlanmaya değer bir

şey değildi de hatırlayamamaktı onu önemli yapan. Hani çözülmeyen bulmacalar var ya; inat

edip ille de çözmek istediğimiz; çözdüğümüz anda artık önemsemediğimiz… Onun gibi.

En çok da Baf Kasabasını hatırlarım böyle havalarda. Çocukluk ve ilk gençlik yıllarımın

geçtiği o yerleri… O zamanlara ait insanlarımı… Saf ve riyasız dostluklarımı.. Kerpiçten

yapılmış evimizi… Fedakâr ve cefakâr annemi.. Onun ocakta kaynattığı tarhana çorbasının

ve saçta pişirdiği katmerin kokusunu… Babamın beni çağıran gür sesini… Komşu

çocuklarla saklambaç oynadığımız o kaygısız günleri..ilk yağmurlar başladığında kendimi

sokağa nasıl attığımı, yağmurda dolaşmanın verdiği coşkuyu, mahalle arkadaşlarımla

sırılsıklam olana kadar sokakta oynadığımız ve eve girdiğim zaman annemin beni azarladığı

o günleri.. O günler ki, içimde buruk bir özlemdirler şimdi…

Dışarıda yağmur yağıyor… Kulak verin onun huzur veren sesine... İzin verin yüreğinize ve

gözlerinize. Onlar da yağsınlar. Bırakın yağmur yıkasın ve akıtsın içinizde birikmiş kirleri ve

tortuları… Arındırsın zamanı ve yürekleri…