Bu kaçıncı kaza, bu kaçıncı ölüm. Dil tutulur, söyleyecek şey bulamayız yaşanan trafik kazalarında. Çok güzel iki insanı daha yitirdik. Biri 20 diğeri ise yalnızca 22 idi. Azrail ile randevuları motosiklet üstünde yakaladı onları. Geriye ise birkaç fotoğraf ve dostları için anıları kaldı. Ölüm hep acıdır, ama gençler ölünce, zamansız gidişler yaşanınca, ölümü anlamak daha da zorlaşır. Bir sınav mıdır verilen? yoksa hayatın en kötü şakası mı? bilmiyoruz. Biz onları 1-2 gün hatırlayacağız, sonrasında unutulup gidecekler umarsızca. Ateş düştüğü yeri yakacak ve cenaze evleri, anneleri, babaları, kardeşleri, arkadaşları unutmayacak onları. İş bu kadar basittir. Zamansız gidişlerde ölüm yıldönümleri hatırlanacak sürekli. Ancak her defasında, daha az insan hatırlayacak. Anne ve babaları içinse, evlere düşen bu kötü ateş hiç sönmeyecek. Söyleyecek söz bulamıyorum derken bile, aklımdan milyonlarca satır geçiyor. İçim yanıyor. Ben onları hiç tanımıyordum. Kim bilir belki ayni mekanlara gittik, ayni şarkıları dinledik, farklı yan yana oturduk belki. Belki selamlaştık bu küçük coğrafyada ancak bilmedik birbirimiz adını. Hayat kötü bir sürpriz yaptı ve onları erken aldı. Anne babamı daha iyi anlamaya başlıyorum. Trafik kazasında kızını kaybeden çok değerli bir dostuma “acısı azaldı mı geçen yıllarda” diye sormuştum. Gözlerimin içine bakmıştı ve acıyı gözlerinin derinlerinde hissetmiştim bu dostumun. Cevap çok uzun değildi “Oshancığım acısı bir gün bile azalmadı ama insan, bu acıya dayanmaya maalesef alışıyor” demişti. Bugün hem Girne’de hem de Lefkoşa’da 2 cenaze daha kalkacak. Nasıl bilirdiniz diye soracak hoca. Herkes hep bir ağızdan “iki bilirdik” diyecek. Sonrasında kapılar kapanacak ve acı daha da büyüyecek. Bugün AP seçimlerini yazmak istiyordum. Deniz Birinci’nin gözyaşlarını, Şener Levent’in açıklamalarını, Öğretmenler sendikasını yazacaktım. Kıbrıs’ın güneyindeki keşmekeşi değerlendirecektim ama olmadı. Zaten bir önemi de yok hani. 2 gencimizi daha yitirirken, ölümün kol gezdiği sokaklarda affınız rica ediyorum…