Bir ülke düşleyin ki anayasası ve tüm yapılanması ile çocukları bir “Yurttaş” olarak tanımlıyor. Onların tüm gelişim alanlarını ve beden bütünlüklerini, can güvenlikleri devlet garanti altına almış. Çocuk koruma polisinden, özel eğitimli yargıç ve savcılardan oluşmuş çocuk mahkemelerine, ıslah okulları ve çocuk köylerine kadar tüm kurumsallaşma eksiklikleri ortadan kalkmış. Çocuklar için risk oluşturabilecek her türlü olasılığa karşı gerekli önleyeci tedbirlerin alınmış olduğu kapsamlı bir çocuk koruma sistemi var ve tıkır tıkır işliyor. Bu düşün gerçek olması ne güzel olurdu ülkemiz için. En basit örnekle yazın gelmesi ile birlikte yerel basınımız tarafından pompalanan “eğlence kültürü” ile bir bir açılışı yapılan eğlence yerlerine hiç bir denetim yapılmayacak. 13-15 yaşında çocuklar alkol ve sigara satılan bu mekanlarda kendilerini gösterecekler. Okulların tatil olması sonrasında yine çocuk emeğinin sömürüsüne şahit olacağız. İş öğrensin eve ekmek götürsün diyerek çocuk işçiler eylüle kadar çalışacaklar. Kimse de bu yaşananları denetlemeyecek. İhmale ve istismara maruz kalan çocuklar hiç görünür olmayacaklar sistem açısından. Sadece çocuklara yönelik cinsel suçlarla ilgili haberleri vermeye devam edecek medyamız.. Çağatay bebek ve niceleri anne kucağında seyahat ettiği için önlenebilir kaza ve ihmal kurbanı olarak düşecek istatistiklere. Ve biz olası bir trajedide iki üç gün öğürüp sonra başka gündeme sıçrayacağız. Çünkü devlet bu coğrafyada yaşayan çocukların birer birey ve yurttaş oldukları gerçeğinin 40 yıldır farkında değil. Kapsamlı bir koruma sistemi oluşturamadan ve çocukları güvence altına alamadan 1 yıl daha geçirdik. Çocuklarını korumaktan aciz bir toplum olarak göstermelik 1 Haziran Dünya Çocuk Günümüz kutlu olsun! ****** Haftanın Sözü
